In deze lezing gaan we dieper in op die oplossing. Het universum is geen dode machine; de mens valt niet te herleiden tot biochemie. Wat we materie noemen – incluis het menselijke DNA – heeft wezenlijk de structuur van taal en resoneert met taal.
De wetenschap zelf verklaart het mechanistische wereldbeeld onjuist en opent een adembenemend uitzicht op een universum dat trilt van leven en poëzie. Een samenleving die zich daarvan bewust is, beseft dat alles waar de mens van droomt – vrede en gezondheid, liefde en schoonheid – wezenlijk afhankelijk is van de Kunst van het Goede Spreken.
